Του Αιμίλιου Πολυγένη | Romfea.gr
Στις
στρατιωτικές μάχες που έμειναν στην ιστορία σπάνια θυμάται κανείς τους
στρατιώτες ή τους αξιωματικούς. Όλοι θυμούνται τον στρατηγό. Τον
εμπνευστή που με την οξύνοια και τη διορατικότητά του, επέλεξε να
ακολουθήσει μία συγκεκριμένη στρατηγική, έκανε τις κατάλληλες κινήσεις
και κερδήθηκε η μάχη.
Στην
Εκκλησία, αυτή την περίοδο συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι οι άλλοι
κερδίζουν τις δάφνες της “νίκης” και ο στρατηγός μένει στην αφάνεια.
Αξιωματικοί,
υπαξιωματικοί και μερικά φιλόδοξα στρατιωτάκια προβάλλουν (ή τους
προβάλλουν) ως “εμπνευστές”, ως “αναντικατάστατους” και άλλα παρόμοια
“λιβανιστικά”.
Δε
συνηθίζουμε στη Romfea να κάνουμε «αγιογραφίες». Δεν μπορούμε όμως να μη
σταθούμε στις ‘’νίκες’’ που κατήγαγε υπέρ της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος
Ιερώνυμος.
Γιατί αν δεν
είναι «νίκη» ενός εκκλησιαστικού ηγέτη να κατοχυρώσει την περιουσία της
Εκκλησίας από τις ορέξεις της κάθε τρόικας, να "κλειδώσει" τη μισθοδοσία
των κληρικών από το Δημόσιο, να επαναφέρει τη ναοδομία στα χέρια της
Εκκλησίας και να κατοχυρώσει θεσμικά τον διάλογο Εκκλησίας και Πολιτείας
με την σύσταση κοινής επιτροπής, τότε τί είναι;
Ακόμη και σε
όσους δεν είναι συμπαθής ο Αρχιεπίσκοπος, πρέπει να το αναγνωρίσουν: με
τη στάση του έχει κερδίσει πολλά η Εκκλησία.
Γιατί, όμως,
έχει επιλέξει να κρατά χαμηλούς τόνους και να αφήνει στους άλλους να
δρέπουν τους, επικοινωνιακούς, καρπούς της νίκης δεν είμαι σε θέση να το
γνωρίζω.
Ας έχουμε τουλάχιστον την εντιμότητα, όσοι παρακολουθούμε τα εκκλησιαστικά θέματα από κοντά, να επισημάνουμε την προσφορά του.
